De eerste lockdown heeft Sylvia als een eenzame en confronterende tijd ervaren. Niet omdat zij door de lockdown geïsoleerd raakte, maar omdat voor haar het leven in coronatijd er eigenlijk niet veel anders uitzag dan daarvoor. 

Corona treft niet alleen ouderen

Er is veel aandacht voor de eenzaamheid van ouderen en te weinig voor die van jongeren, vindt Sylvia: "Iedereen gaat ervan uit dat je op mijn leeftijd genoeg hebt opgebouwd. Niet veel mensen vragen aan mij hoe het met me gaat, of ik een kopje koffie wil of een blokje wil lopen. 

Ik heb weinig sociale contacten, ben begin september weer met mijn studie begonnen en ben momenteel niet aan het werk. Mijn leven zag er daarom tijdens de lockdown niet veel anders uit dan vóór de coronacrisis. Het was confronterend en verdrietig toen ik me dat realiseerde. Eigenlijk heb ik maar één vriendin: we hebben elkaar absoluut door deze tijd heen gesleurd.

Sociale angsten

Voor de coronatijd probeerde ik elke dag de deur uit te gaan. Dat ging best goed en langzamerhand voelde het alsof ik over mijn sociale angsten heen was.

Omdat er nu weinig mogelijkheden zijn om er op uit te trekken, zijn deze angsten terug en moet ik opnieuw beginnen. Als ik terugkijk naar het afgelopen jaar had ik dàt dan ook anders gedaan; vaker de deur uit, zodat ik nu niet weer met die angsten gezeten zou hebben."

Positief aan de coronacrisis

Naast de negatieve gevolgen van de coronacrisis haalt Sylvia ook positieve dingen uit deze tijd: "Zowel psychologische hulp als bijvoorbeeld vergaderingen waren in het begin van de coronacrisis alleen online mogelijk. Dat bevalt mij goed. Ik doe nu vaker mee en houd meer energie over.

Ook willen organisaties meer met ons meedenken. Dat is fijn voor mensen met een rugzakje. Ik hoop daarom dat dit ook zo blijft na de crisis.

Ook heeft deze tijd mij gemotiveerd om te communiceren over mijn problemen. Ik heb Gilles de la Tourette met ‘tics’ waardoor ik veel kuch en veel mijn neus ophaal. Mensen kijken mij dan boos aan en denken dat ik corona heb. Deze ervaring heeft mij geleerd om over mijn tics te vertellen. Over het algemeen reageren mensen erg aardig, waardoor ik er nu makkelijker over kan praten."