“Als je een beperking hebt lijkt het voor sommigen een vrijbrief om de meest intieme vragen te stellen. Het is een soort ongegeneerde nieuwsgierigheid, waarbij de normale vormen van terughoudendheid lijken weg te vallen. Ik ben niet de enige die dit ervaart en vraag me af waarom mensen dit gedrag vertonen.

Mensen geven ook regelmatig ongevraagd hun meningen en adviezen. Ik ben een vrij open persoon, maar vraag me vaak wel af waarom iemand bepaalde vragen aan mij stelt. Ik denk dat dat varieert van oprechte interesse tot zichzelf beter willen voelen, tot aapjes kijken. Ik ga er niet vaak op in, maar wil er nu wel meer over delen.

Er niet bij lijken horen

Ik heb geen partner en ook nooit echt gehad. Ik heb wel dates gehad, maar trek rare mensen met verkeerde intenties aan. Het zit diepgeworteld in de mens om ergens bij te willen horen. Je sociale omgeving (familie en vrienden), je school, studie of werkomgeving, de buurt waarin je woont, cultuur.

Mensen zoals ik, die er op het eerste oog niet lijken bij te horen, krijgen meer dan anderen te maken met in- en uitsluiting. Mensen met slechte intenties kennen maar al te goed het mechanisme van erbij willen horen. Zij proberen dit ten gunste van zichzelf in te zetten.

Trouwen voor een verblijfsvergunning

Zo ben ik meerdere malen iemand tegengekomen die met me wilde trouwen voor een verblijfsvergunning. Nee echt, ik ben 3 keer ten huwelijk gevraagd. Binnen een half uur. Moet je voorstellen hoe dat dan gaat: 'Hé, zullen we iets drinken? En ik denk dan ‘Ja, leuk’ en ben nog in de fase van ‘Is dit een leuk persoon?’.

Zegt die ander na het eerste drankje ‘Ik wil wel met jou trouwen’. Ik dacht dat ik het niet goed verstond, is ie wel goed bij zijn hoofd vroeg ik me af? En als ik 'Nee' zei dan bleven ze aandringen. Eentje zei nog: 'Maar ik ben een prins'. Mijn antwoord was: ‘Dat kan me niks schelen’. Had hij niet op gerekend. 

En er zijn ook mensen die erop kicken om met iemand met een beperking te zijn. Enerzijds ben je niet aantrekkelijk genoeg en anderzijds ben je een soort speeltje, een fetisj of paspoort. Ik heb daar geen zin in en ook een hele nare smaak aan overgehouden. Van nature ben ik heel open en goed van vertrouwen, maar hierdoor heb ik een behoorlijke knauw gekregen. 

Wederzijdse aantrekkingskracht

Ik heb de vraag of ik een relatie met iemand met een beperking zou willen, altijd heel raar gevonden. Vooral omdat mensen die wel aan mij stellen, maar niet aan mijn vriendinnen of broers die geen beperking hebben. Ook het idee dat een kleine partner wel goed bij mij zou passen, vind ik vreemd. Voor mij gaat het meer om een totale wederzijdse aantrekkingskracht.

Ik kan niet vooraf zeggen of diegene een beperking moet hebben of niet, dat slaat nergens op. Ja, ik heb wel eens gedatet met iemand die in een rolstoel zit. Maar een relatie met hem werd het niet, want hij wilde een vriendin zonder beperking. Beng, dat kwam hard aan. Een jaar of 10 geleden dacht ik na al die ervaringen op een gegeven moment ‘Laat maar’. Nu bescherm ik mezelf meer. 

Van dichtbij meemaken

Gelukkig deel ik veel levensgebeurtenissen met vrienden en familie op hartsniveau. Dat is ook liefde maar op een andere manier. Ik ben vaak getuige of ceremoniemeester geweest bij trouwerijen, heb vrijgezellenfeestjes georganiseerd, meegemaakt dat vrienden kinderen kregen. Ik krijg alles over dit onderwerp mee, maar vanaf de zijlijn. Toch kan ik wel echt genieten van andermans geluk.

En ik zie ook wel dat niet alles altijd rozengeur en maneschijn is. Van de kinderen van vrienden en mijn nichten en neefjes word ik heel blij. Vroeg mijn nichtje aan me: 'Wil jij zelf geen kinderen dan?' En dan zei ik: 'Ja, maar nu heb ik jullie.'

Mijn neefje vroeg eens: 'Word jij nooit groter?' Kinderen zijn zo eerlijk en authentiek. Ze zeggen wat er in ze opkomt. Ik heb zoveel kinderen bij me op de rolstoel gehad, op ze gepast, luiers verschoond, ze te logeren gehad, leuke dingen gedaan, met huiswerk geholpen. Ik heb een goede band met ze. Ik heb alles van heel dichtbij meegemaakt."