“12 jaar geleden besloten mijn vrouw en ik om pleegouders te worden. We werkten allebei in de zorg, ik als fysiotherapeut en zij als kinderfysiotherapeut. We hebben zelf 3 kinderen. En zo ongeveer op het moment dat de oudste het huis uit ging, zagen we een wervingsposter over pleegzorg. Waarop gevraagd werd of er nog ruimte in je hart was.

Die ruimte was er al bij ons, mede omdat mijn vrouw in de praktijk vaak geconfronteerd werd met ellende van kinderen. Toen begon het hele acceptatieproces, want je wordt niet zomaar pleegouder. We kregen eerst een uitgebreide screening om te bepalen of we geschikt waren. We kwamen daar doorheen, volgden de startopleiding en kwamen daarna in de 'matchingsfase' terecht.

De pleegzorginstelling zoekt dan naar een kind dat past bij jouw thuissituatie. We hoefden niet lang te wachten voor er een meisje van 4 jaar aan ons werd voorgesteld. Alles ging vanaf dat moment heel snel. Ze kwam een avond eten, daarna een nachtje slapen en week erna woonde ze bij ons. 

Kind van een ander

De zorg voor een kind dat niet van jou is, vraagt nogal wat. We hadden natuurlijk wel onze eigen kinderen opgevoed, maar pleegzorg is echt anders. Van een pleegkind herken je niets van jezelf of van je partner. Het is aanvankelijk erg zoeken. Dat geeft soms onzekerheid, verwarring. Ik miste daarin goede begeleiding van de pleegzorginstelling. 

Steun op maat nodig

Vanuit de instelling krijg je een gezinsbegeleider toegewezen die jou coacht. Je hebt zelf geen invloed op wie je begeleider wordt. Dat pakte bij ons niet goed uit. Onze begeleider luisterde namelijk niet naar ons. Ze had een aantal opties voor begeleiding in een kastje liggen en bij problemen keek ze welke voorradige oplossing het meest paste. Niet naar oplossingen-op-maat. Dat frustreert.

Wisseling van wacht

Vorig jaar mei vingen we ook 2 Syrische meisjes van 4 en 12 jaar op. Dat noem je dan crisisopvang. Die opvang duurde veel langer dan de termijn van 3 maanden die gepland was. Na 4 maanden bleek er nog geen toekomst- of vervolgplan voor die meiden te zijn. De voogd moet dat plan maken. Maar wij hadden in 6 maanden wel 6 voogden gehad die er niet aan toe zijn gekomen om een plan te maken. Personeelstekort is een zwaarwegend, maar niet alles goedpratend fenomeen. Natuurlijk zijn de meiden bij ons gebleven zolang het kon. Maar duidelijk is dat ook nu nauwelijks gelet wordt op de wensen en grenzen van pleegouders.  
 

"Koester je pleegouders. Voorzie in de behoeftes, ondersteun hen, lever maatwerk. Zorg dat je het ze makkelijker maakt, doe het samen." 

Positie pleegouders versterken

Door mijn eigen ervaringen ben ik vastberaden om de positie van pleegouders te versterken. Daarom heb ik de samenwerking gezocht met Clientenbelang. We willen steunpunten opzetten in Noord-Holland die gedragen worden door pleegouders, waar alle pleegouders zich gehoord en gesteund voelen.

Het coachen van pleegouders in het opkomen voor hun belangen, pro-actief en zonder belangenverstrengeling, is een belangrijke taak. Wij willen zorginstellingen voor pleegouders prikkelen om tot begeleiding op maat te komen. Met als belangrijkste resultaat dat pleegouders zich gerespecteerd en sterker voelen en dat daardoor kinderen zich veiliger voelen.

En dat laatste is waar het uiteindelijk om gaat. Want uit de grond van mijn hart: pleegzorg is een prachtig middel om kwetsbare kinderen een toekomst te bieden, maar de randvoorwaarden kunnen, nee, móeten gewoon beter.”

Oproep

Wat zijn uw ervaringen als pleegouder? Wilt u ons helpen de positie van pleegouders te verbeteren? Laat het ons weten! Neemt u dan contact op met Daan Stremmelaar van Clientenbelang Amsterdam op 06 20 30 77 02 of via d.stremmelaar@clientenbelangamsterdam.nl.